–शुक्रराज कुँवर
रेशम चौबीस वर्षीय युवा, आधुनिक रहनसहनमा अभ्यस्त । उ पनि २०÷२२ दिनदेखि घरमै बन्धक थियो । दुई/चार दिन त अटेरी गरेर बाहिर नगएको पनि होइन तर, पुलिसको भाटा बचाएर भाग्न सफल भएको मान्छे पनि हो, त्यसैले उ घरमा बस्न बाध्य थियो । खासमा त उ मान्छे अटेरी नै हो ।
घरमा बस्दा–बस्दा उ आफूले बिताएका रमाइला क्षणहरू सम्झन पुग्छ । एक÷एक गरेर ‘गलफ्रेण्ड’ सँग बिताएका रमाइला क्षणहरू एकपछि अर्को गर्दै उसको आँखा अगाडि झलझली नाच्न थाल्छन् । उ आफै पनि सलक्क मिलेको जीउडाल परेको कम्ता ‘हेन्डसम’ थिएन । त्यसैले केटीहरू उप्रति हुरुक्क हुन्थे । डेटिङ जाने नाइट क्लब धाउने, नाच्ने, गाउने डिस्को पार्टी आदि नियमित क्रियाकलाप नै थिए उसका लागि । तर, पनि यो एउटा स्वास्थ्य मनोरञ्जन मात्र थियो, त्यस्तो कुनै उच्छृङ्खल व्यभिचार केही थिएन ।
अनिश्चितकालीन लकडाउन र निषेधाज्ञाले उसको दैनिकी नराम्रो गरी बिगारेको थियो । आफ्ना सबै केटी साथीहरूसँग भिडियो च्याटमा गफिनु बाहेक अन्य कुनै उपाय थिएन । दिनहुँजसो एउटै दैनिकी एकदमै अत्यास लाग्दो थियो उसका लागि । कोही राम्रा केटी मान्छेको रूप नदेखेको पनि धेरै भइसकेको थियो । एकदिन साँझपख उ टहल्दै घरको छतमा पुग्यो, चिसो हावा सरर चलिरहेको थियो, हल्का रोमान्चित पनि भयो । यसो टहल्दै गर्दा उसको नजर पल्लो घरकी रेश्मा माथि पर्न गयो ।
रेश्मा उसको बाल्यकालदेखिकै साथी, सँगै खाँदै खेल्दै हुर्केको भन्दा पनि हुने । एकआपसमा तँ–तँ र म–म चल्थ्यो उनीहरूको बिचमा । आज केटीको खडेरी परेको बेला रेश्मामाथि उसको नजर अडियो । “आहा कति राम्री रेश्मा” उसको अनुहारमा चमक छायो र निकैबेर रेश्मालाई हेरिरह्यो मात्र तर, बोलाएन । राती सुत्ने बेलामा पनि रेश्मालाई सम्झ्यो, कल पनि ग¥यो छिमेकी हो, सामान्य गफगाफ भयो । कति अरु केटी साथीहरुसँग मात्र गफिनु यो उसको लागि नयांँ सिलसिलाको शुरुवात थियो ।
दिनभरी घरैमा बसिरहनु पर्ने बाध्यता । उसँग समय व्यतीत गर्ने माध्यम बन्दै थिइ रेश्मा । बेला–बेला रेश्मासँग गफ गर्नु, जिस्किनु उसको दैनिकी बन्दै गइरहेको थियो र यसमा उसलाई मजा पनि आइरहेको थियो । जानेर वा नजानेर उसलाई रेश्मा मन पर्न थालेको थियो र रेश्माको आँखा छलेर पटक–पटक रेश्मालाई हेर्नु उ अभ्यस्त भइसकेको थियो । रेश्मालाई हेरिरहुँ, देखिरहँ जस्तो लाग्थ्यो उसलाई । कता–कता माया बसे जस्तो । के यो माया हो ? आफैले आफैलाई प्रश्न गथ्यो । “हैट... छिमेकी पो हो त” पुनः सम्हालिन्थ्यो उ ।
उता रेश्मा पनि हेर्दा सोझी तर, मनकी बाठी थिई । रेशमले कति चोटि, उसको आँखा छलेर उसलाई हेरेको उसले ‘नोटिस’ नगरेकी पनि होइन । यसरी हेर्दा उसले कति पटक रेशमलाई ‘ओई के हेरेको’ भनेर भनेकी पनि हो । तर पनि उसलाई रेशमले त्यसरी हेरेको भित्र भित्रै मन परिरहेको थियो । यसरी रेशमले उसलाई बारम्बार हेरिरहँदा अरु बेलाभन्दा अलि बढी राम्री बन्न मन लाग्थ्यो र ऐना अगाडि बसेर अलिबढी सझधझ पनि गर्थी । यस्तो बेला रेशमले ‘ओई कति राम्री भाकी’भन्दा भित्रभित्र फुरुङ्ग पर्थी ।
बेला–बेला ऐना अगाडि उभिएर एकछिन र अगाडि पछाडि ओल्टिकल्टि पर्दै आफ्नो शरीर नियाल्न थाल्थी । यस्तो त उसले कहिले गरेकी थिइन । ‘साँच्चै शरीर त कसिलो सुडौल पो रहेछ’ मनमनै भनी र अलिअलि आफैसँग शर्माए जस्तो पनि गरी ।
“उफ ! यो लकडाउनले ... वल्लो घर पल्लो घर ‘लभ’ पर्ला जस्तो पो भो त । यो के भएको, देख्न हेर्न पाउनु केही छैन, त्यहीँ एउटी रेश्मा, नजिकको देउता हेला भन्छन्, आज उहीँ प्यारी लाग्दै छ, साँच्चै रेश्मासँगै बिहे भयो भने ? छि ! पल्लो घर नै ससुराली, हा हा हा... ।” यस्तै कुरा मनमा खेलाउंदै रेशम हल्का हाँसिरहेको थियो ।
“होइन किन एक्लै हाँस्छ यो ?” आमा बोलेको सुनेर झसङ्ग भयो उ ।
“होइन, होइन केही होइन, त्यतिकै”, आमालाई जवाफ फर्कायो उसले । रेश्माको पनि यस्तै हाल थियो उता । रेशमलाई सम्झिनु मुस्कुराउनु, उसकै नाममा श्रृङ्गार पटार गर्नु एउटा दैनिक ‘रुटिन’ जस्तै भएको थियो उसको लगि । “के यो प्यार हो ?” आफैले आफैलाई प्रश्न गर्थी ।
“छि छि छि,,, रेशमसँग बिहे भयो भने त,,, त्यहीँ तल्लो घर ससुराली”, सम्झेर पनि उसलाई लाज लाग्थ्यो र भन्थी “हैट यस्तो हुँदैन ।”
तैपनि वल्लो घर पल्लो घर माया बसेको कुरामा रेशम रेश्मा दुबै अनुभूत थिए । एकअर्कालाई मन पराउन थालेका थिए तर, व्यक्त गर्न सकेका थिएनन् । दुबैको आ–आफ्नो दिनचर्या चलिरहेको थियो । एक दिन रेश्मा घरको छतमा राखिएका गमलाका फूलहरू गोडमेल गर्दै थिई । उ आफ्नो काममा आफ्नै धुनमा मस्त थिई । रेशम पनि टहल्दै आफ्नो घरको छतमा पुग्यो र उसको नजर रेश्मामा प¥यो । कसिलो लुगा लगाएर आफ्नो काममा मस्त रेश्मा बिछट्टै राम्री देखिएकी थिई । काममा व्यस्त हुँदाको असावधानीले होला उसको सल सर्केर पुष्ट छाती स्पष्ट देखिरहेको थियो । रेशमले एकटक लाएर आँखा झिमिक्क नगरी रेश्मालाई हेरिरह्यो । यसो गर्नु उसको आदत जस्तै भइसकेको थियो । उसले यसरी हेरिरहेको रेश्माले थाहा पाई र लजाएर सम्हालिदै भनी “ओई के हेरेको ?”
“हैन हैन तँ राम्री देखिएकी छस् अनि त्यहीँ भएर तँलाई हेरेर ‘आँखाको विष’ मारेको नि” ठट्यौलो पारामा जिस्किदै रेशमले भन्यो ।
प्रेमको मामलामा पुरूषको तुलनामा नारीहरु अलि बढी गम्भीर हुन्छन् । रेशमसँग प्रेमको आँकुरा झाङ्गिन खोज्दै थियो । उसको अकस्मातको यस्तो हरकतले रेश्मा लज्जित भई र धारे हात लाउँदै आक्रोश व्यक्त गरी “थुक्क.. तँलाई बजिया ।”
रेशम हाँस्दै खितखिताउँदै तल बैठक कोठा तिर गयो ।
तर, त्यहाँ अर्को अचम्म देख्नु प¥यो । ‘कोभिड–१९’ले निम्त्याएको लकडाउनको प्रभाव सबै तप्काका व्यक्तिहरूलाई उस्तै गरी परेको रहेछ । उसको पूजनीय पिताजी समेत झ्यालबाट चियाएर तल्ला घरे आन्टीलाई हेर्दै आँखाको विष मारिरहेका थिए ।
Kamalpokhari, Kathmandu
Phone : 01-5326366, 01-5328298
Mobile : 9841293261, 9841206411
Email : madhyanhadaily59@gmail.com
सूचना विभाग दर्ता नं. : 807/074/075
© 2024 मध्यान्ह सर्वाधिकार सुरक्षित | Managed by Bent Ray Technologies