–लुईस भोटिया ‘सरू’
भोलि आमासँग गान्तोक जानुछ खुशीले आँखामा निन्द्रा छैन छट्पटी भैराछ कहिले उज्यालो हुने हो ? हाम्रो गाउँमा जम्मा दुई वटा बाहन छ ‘जोङ्गा’ नाउँ गरेको अरु बाहनको त नाम पनि थाहा छैन । हामी बेसि जस्तो टि.टि. अंकलको बाहनमा चड्ने गरछौं, सायद राशन–पानी पनि उनैको पसलबाट खाने गरेको हुनाले । जोर्थाङ्ग, सोरेङ जानू छ भने केही दिनअघि नै निधो गर्नुपर्छ, नत्र सिट पाइँदैन ।
जोर्थाङ्ग झरेर गान्तोक जाने बाहनको टिकट काट्नु पर्छ, त्यसैले हामी जोर्थाङ्ग चाँडै झर्नुपर्ने हुन्छ । बिहान चाँडै हामी जोर्थाङ्ग झ¥यौं र गान्तोक जाने स्ट्यान्ड्मा गएर आमाले हामी दुई जनाको टिकट काट्यौं । गाडीमा चढ्दा म अलिक बिसन्चो जस्तो थिएँ, जोर्थाङ्ग झरिसक्दा म त परै लाट्टेको जस्तो भएँ । केही क्षणमा नचिनेको एक व्यक्तिले म र मेरी आमालाई कोल्ड ड्रिंक्स हात–हातमा थमाई दियो । जिन्दगीमा मैले त कहिल्यै नपिएको अलिकति चाख्ने इच्छा भयो । अमुई... घाँटी चराएको कि जिब्रो पो पोलेको हो कि ? रिस पो उठ्यो । वास्तवमा त्यो कोल्ड ड्रिंक्स किनिदिने व्यक्ति नै वाहनको चालक रहेछ । खोइ मेरो आमासँग कतिखेर चिनापर्ची भो त्यो पनि थाहै पाइन ।
गाडीमा निदाई पठाएछु, कत्ति बेला गान्तोक पुगियो पत्तो भएन । आमाले झक–झकाएर उठाउँदा पो झसङ्ग ब्यूँझेछु । चिल्ड्रेन पार्कमा उत्रियौं, पोका–पतेरो थुप्रै थियो । त्यो सबै मैले उठाउनु पर्ने । सकि नसकी बोकें र आमा र त्यही चालकको पछि–पछि लागेँ । म चै ‘नाम्ले’ जस्तो ।
हामी सिधै एउटा होटलको रुमतिर गयौं । म पनि उनिहरुसँगै रुमभित्र छिर्न लागेकी थिएँ तर, हत्तपत्त गर्दै मलाई बाहिर बस्ने आदेश दिइयो । म चाहिँ कुनै आदिवासी काम गर्ने केटी जस्तो । धेरै समयपश्चात् दुवैजना रुमभित्रबाट निस्किए र फेरि म उनीहरूको पिछे लागें । त्यही गाडीमा बस्यौं र हामी छ माइल तादोङ्ममा आफ्नो साइनो लाग्नेको घरमा झर्यौं ।
वास्तवमा उनी मेरि जन्म दिने आमा होइनन्, सौतेनी आमा हुन् । तर, मैले उनलाई कहिले पनि सौतेनी आमा सम्झिन । भनौ यो कलिलो दिमागमा कहिले पनि जान्ने इच्छा भएन कि उनी मेरी सौतेनी आमा रहिछन् भनेर ।
उनी कहीँ पनि जाँदा मलाई साथमा लिएर जान्थिन्, किनकि उनको काला कर्तुत म कसैलाई सुनाउँदिन । फेरि म ‘भरिया’ पनि त हुँ । मेरो आँखाको सामुन्ने धेरै चर्तिकला देखाएकी छन् उनले । म सोंच्छु घरमा यो कुरा सुनाए भने अशान्ति फैलिन्छ, मेरो बाउ र उनीबीच झगडा हुन्छ ।
अझै पनि त्यो दिनको घटनालाई सम्झिदाँ मनमा अनेकौं प्रश्न उठ्ने गर्छ, आखिरमा “होटलको कोठामा दुई मात्र किन पसे ? न त क्यै खानु–पिउनु थियो ? फेरि एक डेढ घन्टा मात्रै बसे, दिनै भरी पनि होइन आखिर किन ?”
Kamalpokhari, Kathmandu
Phone : 01-5326366, 01-5328298
Mobile : 9841293261, 9841206411
Email : madhyanhadaily59@gmail.com
सूचना विभाग दर्ता नं. : 807/074/075
© 2024 मध्यान्ह सर्वाधिकार सुरक्षित | Managed by Bent Ray Technologies