–थमन नौबाग
जक्कड सिंह जस्ता क्रूर मान्छेलाई समेत डराएर शिष्ट नमस्कार गरिन्थ्यो, गर्नै पथ्र्याे । कारण त्यस ठाउँमा उ धनवान थियो, उसका पू्र्खाले करोडौं धन छोडेर गएका थिए । घमण्ड स्वार्थ अहंकार भएर के भो उसँग, बराबर गर्ने उसको गल्ती देखाउने कसैमा आँट आउँदैन थियो ।
वकिल, डाक्टर, सचिव, प्रहरी अधिकारी जस्ता पदाधिकारीलाई घरीघरी प्रीति भोजमा बोलाएर आफू पानीमाथिको ओभानो हुन्थ्यो र ठूला मान्छे मेरा घनिष्ठ हुन् भन्ने दर्शाउन चाहान्थ्यो ।
असली नाम त केथ्यो कुन्नी तर, गाउँ–घरमा ‘जकक्ड सिंह महाजन’ भनी प्रचलित नाम थियोे । गाउँलेहरुमा उसको साखिलो हुन पाए हेपिनुबाट जोगिन्छ भन्ने थियो ।“हजुर त सर्वगुण सम्पन्न,
राजनीतिमा गएर भोट जितेर मन्त्री पो हुनुपर्छ”, चाप्लिुसी गर्दै गाउँलेहरुले भन्थे ।
यो कुरा उसलाई धेरैले भनिसकेको थिए र हाँसेर भन्थ्यो, “तिमीहरूले भोट दिन्छौ भने कुनै त पार्टी खोलिहाल्छु नी ।”
साच्चै आफ्नो प्रचलित नाममा भोट पाउछु भनी मन्त्री बन्ने इच्छा बोकेर जक्कड राजनीति दल खोलेर भोट माग्न हिँड्यो । आफ्नो क्षेत्रका जनतालाई भतेर नै लगाएर रक्सी र मासु खुवायो । बिट्टाको बिट्टा रुपियाँ बाड्यो । बाबुबाजेको धनबाट लगभग तीस प्रतिशत एकैचोटि खर्च गर्यो ।
तर पनि पार्टीमा सिद्धान्त र नीति केही नभएकोले नै धेरै मतले पराजित बन्यो । गाउँलेहरु खासक खुसुक कुरा गर्न थाले– “बल्ल यसको बल र धनको तुजुकमा कष्ट पर्यो ।”
एककान दुई कान मैदान भयो, यो खबर चेला–चम्चाले नामसमेत उसलाई सुनाए । अनि त उसले गुण्डा लाएर आफ्नै जनतालाई कुटायो । हातखुट्टा भाँच्यो । गरिखान नसक्ने बनायो ।
गुण्डागर्दी गरेर रमाएको उ एकदिन गिरफ्तार त भयो तर, पुलिसले सबुत जुटाउनु नपाई पैसाको खोलो बगाएर जमानतमा छुट्यो । अर्कालाई जति चोट पार्न सफल हुन्थ्यो उति नै उ रमाइलो गर्दै भन्थ्यो, “जक्क्ड सिंहलाई चिनिस..?” खुल्ला चुनौती दिन्थ्यो ।
“हामीलाई समर्थन नदिने बाँठेहरुलाई तह लाउन यस्ता जक्कड सिंह जस्ता क्रुर मान्छे पनि हातमा लिनुपर्ने हुन्छ ।” भनी ठूला नेताहरू उसलाई कानुनी फन्दाबाट जोगाउँदथे, राजनीतिको नीति नै नबुझ्ने अनि राजनीति सपना साकार बनाउन मन्त्रीको परिकल्पनामा गाउँबाट शहर पस्यो ।
“लु जक्कड सिंह त्यस ठाउँका मान्छे हाम्रो दलको बिरोधमा जादैछन् । दंगा फसाद गरेर आतंक फैलाउने जिम्मेवारी तिम्रो.. तर, त्यहाँको काण्डमा हात, त्यो देशभक्तको भाषण छाट्ने पक्षको हुनुपर्छ हाम्रो होइन ।”
जक्कड सिंह भन्थ्यो, “मलाई टिकट दिएर मन्त्री बनाउहोस्, बिरोधिलाई तह म लगाउँछु ।”
असमाजिक व्यक्तिहरु बड्न थाल्यो, अशान्ति सिर्जना हुनथाल्यो, जताततै जनमानसमा कष्ट दिएर उ रमाउँथ्यो । दुष्कर्मील्हरुले जनकष्ट दिइरहेका छन् तर, काण्ड तरिका पारेर गरेकोले जक्क्ड सिंह जोगिन्थ्यो । र पनि उसले कहिले पनि टिकट पाएन, मन्त्री बन्ने सपना गुण्डा मै टुंगिन थालेको उसलाई अनुभव हुन थाल्यो । तथापि, कानुनी फन्दाबाट जोगिनु आफ्नो अपराध सहजै अरुको नाममा देखाउने कलामा उ सिपालु थियो र थानामा लगे पनि जमानत पाइहाल्थ्यो ।
यसरी कति कतिले कुटाइ खाए, हात खुट्टा भाँचेर चोटको पीडामा जिन्दगी बिताउन बाध्यतामा थिए तर, पनि डरले कुट्ने कष्ट दिने गुण्डा नायक जक्कड सिंहलाई जोगाउन अदालतमा झुठो बयान दिएर आफ्नो ज्यानधनको सुरक्षा भयो भन्ठान्नेहरु थिए ।
अब जक्कड सिंहको उमेर ढल्किन थाल्यो, पहिला जस्तो बल ताकत छैन । परि आएको बेला सहायता दिने पनि सकिन्दै गए, अनि एकदिन शहरमा बम काण्डमा परेर लुलो लङ्डो लाचार बनेको जक्कड सिंह आफ्नै गाउँ फर्की आएको छ । हात खुट्टा नै गुमाएको जक्कड सिंह मिलनसार अनि दयावान भएर आफ्नो पीडा कष्टको उपचारमा सम्पत्ति जति खर्चिए पनि रोगले पीडित रोगी भएको छ । यसैले सायद दयावान भएको छ ।
मर्दा पर्दा बिहे अनि कुनै पनि महोत्सवमा वैशाकीको आड्मा सबैतिर पुग्छ । फरक यत्ति नै हो पहिला उसलाई डरैले नमस्ते गर्दथे तर, हिजोआज उसले सबैलाई नम्रतामा नमस्ते गरिहिँड्छ ।
गाउँलेहरू कुरा गर्छन्, “अरुलाई शारिरिक कष्ट दिएर रमाउने जक्कड सिंह लुलो लङ्गडो लुते भएको छ र सहायता माग्ने लाचार भएको छ, आफ्नो अपराधको देवदण्ड भोगिरहेको छ ।”
जे होस् गाउँ भनेको गाउँ नै हो, सबैले पहिलाको ईख नराखी मानवताको नातामा जक्कड सिंहसँग नाता राखेका छन् ।
Kamalpokhari, Kathmandu
Phone : 01-5326366, 01-5328298
Mobile : 9841293261, 9841206411
Email : madhyanhadaily59@gmail.com
सूचना विभाग दर्ता नं. : 807/074/075
© 2024 मध्यान्ह सर्वाधिकार सुरक्षित | Managed by Bent Ray Technologies