–नरेन्द्रमान श्रेष्ठ
नेपाल मात्र यस्तो देश होला, जहाँ बेला–बेलामा व्यवस्था परिवर्तन भइरहन्छ । नेपालमा दशकै पिछे व्यवस्था परिवर्तन भइरहन्छ । प्रजातन्त्र, पञ्चायती व्यवस्था, बहदलीय व्यवस्था, संवैधानिक राजतन्त्रात्मक व्यवस्था, लोकतन्त्र, गणतन्त्र, संघीय लोकतान्त्रिक गणतन्त्र कायम भइसक्यो भने अहिले फेरि राजतन्त्र पुनस्र्थापनाको चर्चा चलिरहेको छ । विभिन्न समयमा देशमा व्यवस्था परिवर्तन भइरहँदा पनि आम नागरिकहरूको जीवन स्तरमा भने परिवर्तन हुन सकिरहेको छैन । आम नागरिकहरूको जीवन स्तरमाथि उठ्न सकिरहेको छैन । आमनागरिकहरूको जीवन स्तर विगतमा जहाँ थियो, अहिले पनि त्यहीँ छ । तर राजनीतिक दलका नेताहरूको जीवनस्तरमा भने ठूलै परिवर्तन भइसकेको छ । चप्पल लगाएर काठमाडौं पसेका र काठमाडौंमा एउटा कोठाभाडामा बसेका नेताहरू आज रोडपतिबाट अरबपति भइसकेका छन् भने करौडौं र अरबौंको महलमा बस्ने भइसकेका छन् । लक्जरी जीवन बिताइरहेका छन् । आफ्ना भाई, भतिजा, श्रीमति, छोरी, बुहारी, सालासाली आसेपासेहरूलाई ठूला–ठूला पोष्टहरूमा पुर्याइरहेका छन् । त्यसो त त्यसो पार्टीको महाधिवेशन मात्र गर्दा पनि सात÷आठ करोड खर्च गर्ने भइसकेका छन् । तर, आम नागरिकहरू भने एउटा सिटामोलको लागि संघर्ष गर्नुपर्ने परिस्थिति कायमै छ । आफ्नो र परिवारको जिविका चलाउन विदेशीनु परिरहेको छ ।
त्यसो त देशमा व्यवस्था परिवर्तन भइरहँदा पनि नेताहरूको सत्तासिनहरूको प्रवृत्तिमा चरित्रमा परिवर्तन हुन सकिरहेका छैनन् । बेला–बेलामा व्यवस्था परिवर्तन भइरहँदा पनि व्यवस्थालाई चलायमान बनाउने व्यवस्थालाई सञ्चालन गर्ने, सत्ता सञ्चालन गर्नेहरूको प्रवृत्ति र चरित्रमा परिवर्तन हुन सकिरहेका छैनन् । जबसम्म व्यवस्था सञ्चालन गर्नेहरू, सत्ता सञ्चालन गर्नेहरू व्यवस्थालाई परिचालन गर्नेहरूको प्रवृत्ति र चरित्रमा परिवर्तन हुँदैन, यिनिहरू नैतिकवान हुँदैनन् तबसम्म देश र जनताको जीवन स्तरमाथि उठ्न सक्दैन । देशमा आमनागरिकहरूको लागि गाँस, बास र कपास र यातायात, शिक्षा, स्वास्थ्य, रोजगार अनि आम नागरिकहरूको दैनिकी जीवन चलाउन अति आवश्यकीय वस्तु सामानहरूको प्राथमिकताको आधारमा सर्वसुलभ तरिकाले आमनागरिकहरूको पहुँच हुँदैन तबसम्म देशको विकास भयो भनेर भन्ने अवस्था हुँदैन ।
पछिल्लो समयमा सत्तासिनहरू देश र आमनागरिकहरूको लागि काम गर्नेभन्दा पनि आ–आफ्नो स्वार्थ दलीय स्वार्थ पारिवारिक स्वार्थमा नै अल्झिरहेका छन् भन्दा पनि फरक नपर्ला । चाहे देशमा कांग्रेसको शासन होस्, चाहे कम्युनिष्टहरूको शासन होस्, यस्तो प्रवृत्ति र चरित्र कायमै रहेका छन् । पछिल्लो समयमा सबै क्षेत्रमा राजनीतिक करण भइसकेका छन्, गरिएका छन् । चाहे फुटपाथ पसल होस्, चाहे न्यायालय होस् पछिल्लो समयमा त न्यायालय रेशलिङ्गको रिङ्ग जस्तै भएको देखिन्छ । अब भने जनताले न्याय पाउन कहाँ जाने गोरखा जाने ? न्यायालयलाई पनि राजनीतिक करण गर्नु हुनु देशको लागि राम्रो भने होइन । अब आउने निर्वाचनमा आम मतदाताहरूले मतदान गर्ने बेला सय पल्ट सोच्नुपर्ने बेला आइसकेका छन् । त्यसो त व्यवस्था भनेको खराब र नराम्रो हुँदैन तर, व्यवस्थालाई हाँक्नेहरूको चरित्र प्रवृत्ति पात्रहरू खराब भए व्यवस्थाप्रति नै आमनागरिकहरूको वितृष्णा उत्पन्न भएर आउँछ ।
नेपाल देश कृषिप्रधान देश हो । जलस्रोतको धनि देश हो । प्राकृतिक स्रोतमा पनि धनि देश हो सांस्कृतिक सम्पदामा त झनै धनि देश हो । नेपालको सांस्कृतिक सम्पदाहरू विश्वमा नै चर्चित छन् । यही सांस्कृतिक सम्पदाहरू हेर्नको लागि वर्ष भरी लाखौं विदेशी पर्यटकहरू नेपालमा आउने गरिहेका छन् ।
तर, पछिल्लो समयमा भने यो सबै नारामा मात्र सिमित भइरहेका छन् । बिगतमा नेपालमा उत्पादन भएका कृषि सामग्रीहरू खाद्यान्न विदेशमा निर्यात हुने गथ्र्यो तर, पछिल्लो समयमा भने हामी आयात गरिरहेका छौं । खाद्यान्न तरकारी फलफूल आदि इत्यादी सबै सामानहरू विदेशबाट आयात गर्न परिहेका छन्, त्यसो त कतिपयको भनाईमा त विदेशबाट खाद्यान्नहरू आयात नगरिने भए नेपालीहरूलाई समस्या पर्ने हुन्छ भनेर पनि भनिरहेका छन् । पछिल्लो समयमा नेपाल पूर्णरूपमा आयातित देश बनिसकेको छ ।
देश आत्मनिर्भर हुनुभन्दा पनि परनिर्भर भइरहेको छ । एकातिर देशले विदेशबाट खाद्यान्नहरू आयात गर्न परिहेका छन् भने अर्कोतिर केही गाँजावादी नेता सांसद मन्त्रीहरू भने देशलाई गाँजामय बनाउन तल्लिन रहेका छन् । कृषि उत्पादन अन्नबाली उत्पादन गर्नुपर्ने जग्गा जमिनमा गाँजा उत्पादन गर्नमा लागिपरेका छन् । आम नागरिकहरूको लागि अन्न खाद्यान्न आवश्यक कि लागु पदार्थ गाँजा । हामीले केही गाँजावादी नेताहरूलाई मत दिएर सांसद मन्त्री बनाएको कारणले देशले आमनागरिकहरूले विभिन्न समस्याहरू भोग्न परिरहेको छ । देशमा आमनागरिकहरूलाई दैनिकी गुजारा गर्नको लागि अति आवश्कीय वस्तु उत्पादन गर्ने कि लागु पदार्थ गाँजा ?
देश परनिर्भर भइरहेको कारणले आमनागरिकहरूले महँगीको मार खेप्न परिरहेका छन् । देशमा महँगी बढेर सगरमाथाको टुप्पोमा पुगिसकेको छ । त्यसो त काठमाडौंमा आउँदा हवाइ चप्पल लगाएर आउने नेताहरू अहिले अरबपति भइसकेका छन्, यिनिहरूलाई त महँगीको मारले केही फरक पर्दैन तर, आमनागरिकहरूलाई भने महँगीले सताइरहेका छन् । तर, सरकार सम्बन्धित सरोकारवालाहरू प्रायः मौन । आमनागरिकहरूलाई नेता लम्पर्ट कार्यकर्ता सांसद मन्त्री प्रधानमन्त्रीदेखि फुटपाथदेखि कर्पोरेट हाउसहरू र सरकारी निकायहरूले समेत ठगिरहेका छन् ।
सरकारी स्वामित्वको खानेपानी अड्डाले धारामा पानी नआए पनि शुल्क लिइरहेका छन्, त्यसमा पनि ढलको शुल्क भनेर ५० प्रतिशत अतिरिक्त शुल्कसमेत लिइरहेका छन् । त्यसैगरी बिजुली अड्डाले पनि बिजुलीको शुल्कको साथसाथै सेवा शुल्क भनेर अतिरिक्त शुल्क लिइरहेका छन् । यो पनि एक प्रकारको ठगि नै हो ढलसँग कुनै सरोकार नहुने काठमाडौं उपत्यका खानेपानी लिमिटेडले ५० प्रतिशत ढलको शुल्क भनेर लिने गरिरहेका छन् के यो जायज हो ? । त्यसो त चारैतिरबाट आम नागरिकहरू ठगिमा परिरहेका छन् ।
नेपालका आम नागरिकहरू ग्राहकहरू महँगीको चपेटामा छन् । आम नागरिकहरूको लागि नभई नहुने अति आवश्यकीय वस्तु नागरिकहरूको दैनिकी चलाउनको लागि आवश्यक आम नागरिकहरूको पहुँचभन्दा पर गइसकेका छन् । तर पनि आमनागरिकहरू मौन त्यसो त नेपालीहरू एकदम सोझा सिधा नैतिकवान, इमान्दार चारैतिरबाट ठगि भइरहँदा पनि चुँइक बोल्दैनन्, मौनव्रत धारणा गरेर बस्छन् ।
त्यसो त कतिपय राजनीतिक नेताहरूले दलहरूले देशमा दुई वर्षभित्र रेल चलाउने पानी जहाज चलाउने तुइन विस्थापित गर्ने काठमाडौंमा मोनो रेल चलाउने घरघरमा ग्याँसको पाइप जडान गरिदिने देशमा नै रोजगारी सिर्जना गर्ने भनेर फटाहा फटाहा कुरा गरे पनि हामी नेपालका मतदाताहरूले कति पल्ट प्रधानमन्त्री भए पनि देशलाई विकास गर्ने समृद्धि बनाउने त कहाँ हो कहाँ जनताको बारेको कुरामा सामान्यभन्दा समान्यमा समेत चासो नदेखाए पनि हामी मतदाताहरूले पटक–पटक त्यही पात्रहरूलाई सत्तामा पुर्याइरहेका छौं ।
देशमा व्यवस्थात परिवर्तन भइरहे तर, प्रवृत्ति चरित्र पात्रहरू परिवर्तन भएन मतदाताहरूको सोचमा परिवर्तन भएन मतदाताहरू पनि वन वे ट्राफिक जस्तो भइरहे । तर, पछिल्लो २०७९ सालको आम निर्वाचनमा कतिपय मतदाताहरूले नयाँ दल, नयाँ जोस जाँगर भएका व्यक्ति दलहरूलाई मत दिए पनि यिनिहरू पनि सत्ताको भोगि नै देखियो । आम मतदाताहरूले संसदमा गएर आम नागरिकहरूको समस्याहरू भ्रष्टाचारविरुद्ध सशक्त ढंगले आवाज उठाउँला भनेर पठाएकाहरू पनि त्यही भ्रष्टाचारको पोखरीमा पौडी खेल्नको लागि आतुर छन् । भ्रष्टाचारीका माछाहरूलाई पोखरीबाट बाहिर ल्याइ आमनागरिकका सामु पछार्छन् कि भनेको त आफु स्वयम् त्यहीँ पोखरीमा पौडि खेल्न पुगे । केही पात्रहरूलाई परिवर्तन गरे पनि प्रवृत्ति र पद्धतिलाई परिवर्तन गर्न सकिएन आम मतदाताहरूले । पात्रहरू त केही परिवर्तन भए तर पद्धति र प्रवृत्तिमा परिवर्तन भएन एउटा उखान छनि जुन जोगी आए पनि कानै चिरेका । यो नै देश र जनताहरूको लागि बिडम्बना हो ।
Kamalpokhari, Kathmandu
Phone : 01-5326366, 01-5328298
Mobile : 9841293261, 9841206411
Email : madhyanhadaily59@gmail.com
सूचना विभाग दर्ता नं. : 807/074/075
© 2024 मध्यान्ह सर्वाधिकार सुरक्षित | Managed by Bent Ray Technologies