–ज्योतिलाल वन
‘श्री ५ महाराजधिराज सरकार’को पद्बीबाट सम्मानित शाह राजाहरू आफूलाई विष्णुकै अवतार ठान्दथे । प्रधानमन्त्रीको पदमा रहे पनि श्री ३ महाराज बनेबनाइएका राणाहरू आफूलाई स्वर्गका राजा महाशक्तिशाली इन्द्रभन्दा कम ठान्दैनथे । राज्यसञ्चालक टिममा रहेका अरु सबैले पनि आफूहरूलाई देवगणकै तहमा गणना गर्दथे ।
यिनले देशलाई आफ्नो निजी सम्पत्ति र देशवासी जनतालाई आफ्ना सेवकहरू (प्रजा वा रैती) ठान्दथे । त्यस बखतका जनताहरू पनि यस मान्यताप्रति सहमत थिए र महाराजा, राजा र अन्य भारदारहरू देव तथा देवदूत नै भएको विश्वाससहित आफूहरू उनीहरूको सेवक नै भएको, उनीहरूको सेवा गर्नु परम् धर्म र कर्तव्य ठान्दथे र यसै मान्यतालाई शिरोधार्य गरेका थिए ।
राजकाजको भागबन्डा वा अख्तियारी नमिल्दा यिनिहरू झगडा र मारामार गर्दथे । यसैको उच्च उदाहरण थियो, कोतपर्व र भण्डारखाल पर्व । यिनिहरू जनहितलाई हैन, आफ्ना स्वार्थहरूलाई केन्द्रमा राखेर राजकाज चलाउथे ।
त्यस बखत त्यस्ता मान्यता, व्यवहार र प्रवृत्ति सर्वमान्य थियो । शासकहरूले ढाँटेका थिएनन् । ‘हाम्रो सेवा नै प्रजाको कर्तव्य हो’ भनि उनीहरू खुल्लमखुल्ला घोषणा गर्दथे । त्यस बखतका ‘प्रजाहरू’ले यस्तो ‘राजज्ञा’लाई सर्वस्वीकार्य ठानेका थिए ।
यस बखतका कम्युनिष्ट शासकहरू, यस बखतका कथित कम्युनिष्ट शासकहरूले आफूहरूलाई लोकतान्त्रीक मात्र हैन, समाजवादी र अझै साम्यवादी (कम्युनिष्ट) नै हौं भन्दै आएका छन् । “जनताको समृद्धि र देशको विकासमा नै आफूहरू समर्पित रहेको, जनहितलाई केन्द्रमा राखेर मात्र शासन चलाउन प्रतिबद्ध रहेको” आदर्श बखान गर्न पनि छाड्दैनन् । तर यिनले व्यवहारमा आफ्ना कुत्सित सत्तास्वार्थलाई नै केन्द्रमा राखेर गतिविधिहरू संचालन गर्दै आएको स्पस्टै बुझ्न सकिन्छ ।
तात्विक हिसाबले हेर्दा, यिनिहरू विगतका शाह र राणाहरूभन्दा फरक देखिँदैनन् । षडयन्त्र, धोखाधडी, चालबाजी, तिकडमबाजी, ढाँटछल आदिमा त यिनले शाह र राणाहरूलाई समेत उछिनेको अनुभव गर्न नसकिने हैन ।
जतिबेला यिनिहरू तत्कालीन राज्यसत्ताको विरुद्धमा संघर्षरत थिए, त्यस बखत यिनले समाजमा विद्यमान, शोषण, उत्पीडन, जातीय र लैङ्गिक विभेद, अन्याय अत्याचार, अन्धविश्वासजन्य कुरीति, कुप्रथा आदिको अन्त्यलाई आफ्ना मूल उद्देश्य बनाएका थिए । यिनै उद्देश्यहरू प्राप्तितर्फ लक्षित भएर संघर्ष गर्ने क्रममा यिनका हजारौं सहकर्मीहरू मारिन पुगेका थिए । ती सहीद र तिनका परिवारजनको रगत र आँशूमा पौडेर जव यी राज्यसत्ताको सिंहासनमा चड्न पुगे तव यिनले ती प्रतिबद्धताहरूलाई लात मारे ।
श्रमजीवि वर्गका लाखौं युवा युवतिहरू विदेश (मूलतः खाडीका मुलुकहरू, भारत, मलेसिया आदि) मा नवदासत्वजन्य श्रम गर्न विवस छन्; नवसामन्त साहुहरू र विभिन्न वित्तिय निकायहरूले लाखौं विपन्न र सोझासिधा जनतालाई ऋणको पासोमा फसाएर चरम लूट र अत्याचार गरिरहेका छन्, एकातिर भूमिसँग सरोकार नभएका मुट्ठिभर नवधनाड्यहरूले उर्वर भूमिको ठूलो क्षेत्रफल आफ्नो स्वामित्वमा ओटेका छन्, अर्कोतिर एक टुक्रा भूमि पनि आफ्नो स्वामित्वमा नभएका भूमिहीन र आफ्नो स्वामित्वको भूमिबाट २÷३ महिना पनि खान नपुग्ने गरीब किसानहरू चम गरिबीको पीडा भोग्न विवश छन्, भ्रष्टाचार, दुराचार, हत्या हिंसा, बलात्कारलगायतका विभिन्न सामाजिक अपराधहरू बढिरहेका छन्; कथित धार्मिक अन्धविश्वास र विभिन्न कुरीति, बेथिति तथा विक्रितिहरूले विगतलाई समेत उछिनेका छन्, उद्योग–व्यवसायहरू घट्दै गएका छन् बरु परनिर्भता पराधिनता बढ्दै गएका छन् आदि ।
यस बखत शासक बनेका कथित ‘कम्युनिष्ट’हरू मुखले आदर्श बकाई बक्ने गरे पनि यस्ता अत्यन्त पीडादायी र गम्भीर दुर्दशाहरू पनि चासो राख्दैनन्, यी त जसरी हुन्छ आफ्ना कुत्सित सत्तास्वार्थका निम्ति नयाँ खाले ‘कोत पर्व’ र ‘भण्डारखाल पर्व’ मच्चाउनमा नै तल्लीन रहेका हुन्छन् । फरक यति नै हो कि हिजोका शाह र राणाहरू नढाँटिकन सत्तास्वार्थमा लिप्त रहन्थे । आजका कथित कम्युनिष्टहरू जनतालाई ढाँटेर सत्तास्वार्थमा लिप्त भैरहेका छन् ।
Kamalpokhari, Kathmandu
Phone : 01-5326366, 01-5328298
Mobile : 9841293261, 9841206411
Email : madhyanhadaily59@gmail.com
सूचना विभाग दर्ता नं. : 807/074/075
© 2024 मध्यान्ह सर्वाधिकार सुरक्षित | Managed by Bent Ray Technologies