–ओम बस्नेत
‘वेलेन्टाइन्स डे’को दिन एघार बजी लव डाँडामा बोलाएकी छिन् सीताले ललितलाई । झन्डै तीन घण्टाको बाटो छ । एक हफ्ताको च्याटिङ्गमै प्रेम बसेको हो । गिफ्ट पनि महँगो छ, आखिर लाख रुपैयाँभन्दा माथि कमाउँछन् हर महिना ललितले । एउटा सरकारी अर्को निजी बाहन छ । आज निजी बाहन लिएर हिँडेका छन् । सबकुछ छ तर, बिहे भएकै छैन । आमा बुवा दुई जना नै बितिसकेका छन् । घर ठूलो छ स्याहार गर्ने कोही छैन । एक्लो छोरो हो । पहिला त बिहे नगरी जिन्दगी बिताउँछु भन्ने सोंचेका थिए तर, आखिरमा कोही न कोही साथी चाहिने रहेछ जस्तो लाग्यो र बिहे गर्न सोचेका हुन् ।
एक्लै गाडीमा एफएम सुन्दै जाँदै थिए एकजना गेरुवा वस्त्रधारीले लिफ्ट माग्यो । रोकेर सोधे, “कहा जाना है पण्डितजी ?”
पण्डितले “सर म अलिकमाथि जान्छौं” भन्यो । दक्षिण भारतीय ज्योतिषी रहेछ ।
गाडीभित्र पस्यो र उसको पेशाअन्तर्गत कुरा सुरु गरी हाल्यो ।
“तपाइँको यात्रा सफल हुन्छ, भाग्यरेखा खुब उत्तम छ । पैसा खुब कमाको लेकिन जमा करनु साकेना ।”
“लु भन त मेरो बिहे भाको छ की छैन ?”
“तपाइँको बिहा भाको छो”, भन्यो ।
ललितले भने, “मेरो बिहे भएको छैन हौ ।”
“यस्तो गाडीमा कुरा गर्दा जोखाना आउँदैन राम्रो बसेर कुरा गर्दा आउँछ ।” भनेर टार्यो ।
“खास म केटी भेटनु गएको हो बिहे गर्नु”, भन्यो ललितले ।
“कन्याको नाम बताउनु ।”
“सीता हो ।”
“राम र सीताको जस्तो जोडी छ, खूब राम्रो छ तर, अलिक उसको ठीक गर्नु गाह्रो पर्छ । दोष छ पतिलाई नोक्सान गर्छ । आर्को केटा पनि छ उसको । यो तावीज दिनु पर्छ खुब काम गार्छ । तपाइँको मात्र मन पराउँछ । पीछे पीछे आउछ ।“ यो सुनेर ललित अलिक गम्भीर भयो ।
ठूलो टनिङ्ग गाडी रोक्यो ललितले । तावीज किन्यो । साधु आफ्नो बाटो लाग्यो ।
साढे एघारमा लब डाडा पुग्यो । सीतासँग पहिलो भेट भयो । उसले भ्यालेन्टाइन गिफ्ट निकाल्यो बट्टाबाट । हिजो त्यसको पÞmोटो खिचेर पठाएको थियो वाट्स एपमा । सुनको चैन पाएर गदगद भइ सीता । ललितको छिप्पेको गालामा चवाकक म्वाई खाई । आफ्नो उमेर भन्दा आधा जति सानो उमेरको केटी पाउँदा ललितलाई त्यसै आकाशमा उडेको महसूस भयो ।
सीताको फोन आयो र “एकछिन् ल डार्लिङ्ग” भनेर अलिक पर गई । कुरा गर्दै फेरी उसले ललितलाई भनी “डार्लिंङ्ग दस मिनेट जति यहाँ बस्नु ल म आइ हाल्छु” भनेर अलिक पर सडकमा पुगी । एउटा बाइक आयो त्यसमा चडेर गई ।
ललित छक्क परे । फोन गरे सीतालाई अफ स्वीच अफ । वाट्सअपमा म्यासेज गर्नु खोज्दा त्यहाँ पनि लागेन । फेसबुक मेस्सनजर सबैमा ब्लक गरेको रहेछ ।
कुरा बुजे घरतिर लागे । निकै तल आएपछि चौबन्दी चोली ढाका साडी लगाएकी । सपक्क केश भएकी पातली ।यसो हेर्दा भानु जयन्तीको लागी मारूनी नाचने पहिरन लगाएकी जस्तो लाग्यो । गाडी पर्खेको नै हो जस्तो लाग्यो र छेउमा पुगेर सीसा डाउन गरेर सोधे ।
“जानु हुने ?” भनेर ।
उसको सेतो दाँत मिलेको कति राम्रो अनुहार ललित छक्क परेर हेरी बसे निकै बेरसम्म । फेरी सोधे “बहिनी जाने हो ?” भनेर ।
“पे पे पे पे पे पे हुप्पा पु पु पु पु पु ..” भन्दा ललित छक्क परे । यस्तो राम्रीलाई भगवानले किन चै ‘बोली’ दिनुमा कन्जूस गरे होलान् जस्तो लाग्यो ।
भित्र आएर बस्ने इशारा गरे ललितले । बसी फ्रन्ट सीटमा । ललितले मिरर मिलाए आफ्नो ठीक माथि रूफको । अनुहार हेरे । कत्ति राम्री छ रूप तर, किन बोली यस्तो यस्तो होला भनेर सोँच्दा सोँच्दै उसले प्रश्न गर्नु थाली । कहाँ गाको, घर कहा हो, बिहे भयो की भएन भनेर इशारामा । ललितले सबै बताए ।
फेरि त्यही प्रश्न उसलाई सोधे ।
बजार गएकी अरे । तर एउटा कुरा चै दुइ जनाको मिल्यो । दुवै अविवाहित रहेछन ।
शब्दहरू त्यही हो पे पे पे पे पे हुप्प पु पु पु पु पु... तर हातको इशारा र आँखाको इशाराले कुरा गर्दा सबै बुजिन्थ्यो ।
उसले डेस्क बोर्डमा राखेको ताबिज देखिछ र के हो भनेर सोधि । लाउने चीज हो । त्यो लगायो भने बीमार हुँदैन । मनपर्यो भने लानु भनी दिए । उसले खोलेर स्पोट मै लगाई । ललितलाई खुशी लाग्यो । आखिर कसैले त लगायो भनेर होला ।
बजार आइपुग्यो । उसले रोकी दिनु भनी । मिठो हाँसेर तावीजलाई देखाउँदै धन्यवाद नै भनेको होला त्यस्तै पे पे पे... गर्दै गई ।
ललित घर आइपुगे । यसो मोबाइल खोलेर हेरे फेसबुकमा एउटा फोटो देखे सीताको र एउटा हैन्डसम केटाको रहेछ । त्यो केटाले ‘यु आर मई भ्यालेन्टाइन’ भनेर पोस्ट हालेछ । सुनको चेन त्यही हो राम्रो सुहाएछ सीतालाई । ललित खिस्स हाँसे ।
सपनामा पे पे पे पे र पु पु पु देख्नु थाले । झसङ्ग भए । फेरि भोलीपल्ट पनि त्यस्तै भयो । उनको आँखामा त्यो चौबन्दी चोली, ढाका साडी, लामो केश, मिलेको अनुहारले आइरह्यो ।
“नाम धरी बताउनु नसक्ने अमुकसँग पो मेरो साँचो माया बस्यो की क्या हो” भन्दै सोचे ।
“जे होस् बाठीलाई गिफ्ट दिएर नोक्सान भएता पनि लाटीलाई लिफ्ट दिएर राम्रै गरेछु” भनेर सम्झे ललितले ।
केही वर्षपछि सधैँ झै ललित आफ्नो छोरा अनमोललाई स्कूलबाट घर लिएर पुग्छन् । बरान्डाहमा त्यही दक्षिण भारतीय जोतिषीसँग पो उसको श्रीमति त “पे पे पे पे हुप्प पु पु पु पु” को भाषामा गफ गर्दै ललितको लागि ताविज किन्दै रहिछन् । ललितले जोतिषीलाई चिने तर, त्यो मोराले चिनेंन । फेरि भिरायो अर्को ताविज ।
Kamalpokhari, Kathmandu
Phone : 01-5326366, 01-5328298
Mobile : 9841293261, 9841206411
Email : madhyanhadaily59@gmail.com
सूचना विभाग दर्ता नं. : 807/074/075
© 2024 मध्यान्ह सर्वाधिकार सुरक्षित | Managed by Bent Ray Technologies