-प्रभादेवी पौडेल, भरतपुर, चितवन
लामो समयदेखि रोगले थला परेर हस्पिटलमा भर्ना भई घरआएकी बन्दनाका पतिले आएकै भोलिपल्ट उनीसँग नजिकै आएर भने, ‘किन–किन म तिम्रो सामु आएँ भने मन थाम्नै सक्दिन भन्या ! अब त निको भएन र बन्दना ! निकै लामो समय भयो नी ?’
पतिको यस्ता कुरा सुनेर उनले भनिन्,– ‘यसो मेरो अनुहार तिर हेर्नु न अलिकति माया लाग्दैन ? घाउ अझै निको भएकै छैन ।’
उनका कुरा सुनेर पतिले भने, ‘भैगो तर्काउनु पर्दैन घरमा बुढी हुँदा हुँदै के म बाहिर बेसाउन जाउँ त ? तिमी आफैँ भन न ?’ पतिका यि कुरा सुनेर बन्दनाले दवै आँखाबाट आँसुका ढिका झारिन् । त्यो बेलादेखि उनका पति टाढिएर उनको नजिकै परेनन् । बन्दना दिनानुदिन थलिदै गईन् ।
एकदिन आफू सुतेको बिछौनाबाट झ्याल बाहिर हेर्दै छिमेकीको घरमा बस्ने महिलालाई बन्दनाले भनिन्, ‘ए मालती भित्र आइज न एकछिन्, धेरै तिर्खा लाग्यो, दबाई खाने बेला नी टरी सक्यो, किन हो किन आज उठ्नै सकिन भन्या ।’
‘म यतै वरि परि त थिएँ नी दिदी बोलाउनु भएको भए हुन्थ्यो नी’, मालती ठाडस दिँदै भनिन् ।
‘कती दुःख गर्छस् बाबै मेरा लागि जुन भन्ने आफ्नो मान्छे भनाउँदाको त केहि अत्तो पत्तो छैन, बेलुका कतिबेला आउने हुन्, बिहान कतिबेला जान्छन्, मैले त आज भोली थाहा पाउनै छोडी सक्याँ भन्या, दबाइले लट्ठ परिहाल्छ ।’ यो सुनेर मालतिले भनि, ‘दाइ राति पनि घर आउनुहुन्न र दिदी ?’
‘खोई थाहा नै हुन्न मालती पहिला एउटै ओछ्यान थियो र पो सब कुरा थाहा हुन्थ्यो, म बिरामी भएदेखि त ओछ्यान पनि बाँडियो झन् अहिले त कोठा नै फरक ।’
‘के भयो होला दाइलाई हगि दिदी ? पहिला त हजुरहरुको जोडी देखेर सबैलाई डाहा हुन्थ्यो, मलाई नै कति रहर लाग्दथ्यो । दिदी के गर्नु आफुँ बेलैमा बुढाबाट अपहेलित भएकी नारी । अहिले आएर अनायासै के भएछ दाइलाई है ?’
‘भो भैगो दिदी मैले केहि पाउँने आसमा हजुरको सेवा गरेको हो र ? यो त मेरो धर्म हो दिदी ।’ मालतीले भन्दै थिइ ।
‘त्यो त उमेर पनि जबान नै थियो, सृष्टिको चक्र थियो, श्रम विभाजन अनुरुप काम भएको थियो, दिनमा थोरै समय मात्र सँगै भईन्थ्यो, हर रहरहरु पुरा भएका थिए, अहिले बुझ्दै आउँदा शरिरमा दम र मासी रहुन्जेल सबै आफ्ना हुन्छन् । मालती जब बल र शक्ति घट्दै जान्छ नी सबै टाढा–टाढा हुँदै जाने रहेछन् । सबै आफ्नो स्वार्थमा चल्ने रहेछन् । आफ्नो र अर्को चिन्ने समय यही रहेछ बाबै । खोई आज भोली त यो मनले निकै हरेस खाँदै गएको छ । मलाई त कता छिट्टै मर्छु झैँ लागेको छ मालती । यदि रोग निको भएर बाँचिहालेछु भनेपनि आश्रमतिर नै गएर बस्छु होला । यो मन नपलाउने गरि मरेको छ मेरो त बाबै ।’
‘धेरै पिर नलिनु दिदी निको भईहाल्छ नी, फेरी बाबु नानी सबै बाहिर छन् जुन तालले पनि उपचार गरि हाल्छन् नी’, मालतीले भनिन् ।
‘मैले त आजसम्म आफ्नो समस्या बारे तिनिहरुलाई थाहा दिएकै छैन मालती, उनीहरु आफ्नै संसारमा रमाईरहेको बेला । उनीहरु धेरै टाढा छन् आत्तिन्छन् भनेर । सबै थोक पैसा मात्र पनि रहेनछ हेर, कुनै बेला त पैसा काम नलागी मायाको खाँचो पर्ने रहेछ । मलाई आज भोली कुनै कुराको मोह नै छैन, यस्तो बेलामा जो समिप छ त्यहि आफ्नो मान्छे, अहिले सबैभन्दा नजिक तँ छेस् सबै थोक तँलाई नै सम्झेकी छु मालती । धेरै दुःख गरेकी छेस् । अब यसो मेसो मिलाएर तलाई यो धन्सार पछाडी एउटा छाप्रो हालिदिउला भन्ने सोच बनाएकी छु ! यसो उठ्न त दे ! कती बस्छेस् अर्काको पाली कटेरो बारेर ?’
‘धेरै पिर नलिनु दिदी । दाई समाज सेवामा लाग्नु भएको छ । व्यस्त भएर नि हुनसक्छ, पिरले झन् रोग बढ्छ भन्छन् ।’
सिरानी मुनीबाट दराजको चाबी झिकेर बन्दनाले मालतीको हातमा राख्दै भनिन, ‘जा त्यो दराजबाट न खोलेको रातो साडी सेटसहित छ । लगाऊनु मेरो हरमा एकपटक पनि परेको छैन, दाइले पोहोर डुल्न जाँदा नौतुनाबाट लिएर आउनु भएको । त्यो रंग तँलाई निक्कै सुहाउने जस्तो लाग्यो । खै मैले त लगाउँन नि पाउन्न जस्तो छ कती साँचेर राख्नु ?’
‘भो भैगो दिदी मैले केहि पाउँने आसमा हजुरको सेवा गरेको हो र ? यो त मेरो धर्म हो दिदी ।’ यतिभन्दा उसका आँखा दराजका सामानमा गडिसकेका थिए ।
‘मैले लैजा भने पछि किन गार्हो मानेकी भन्या खुरुक्क नसमाएर ।’
त्यसपछि साडी लिएर मालती घरतिर लागी । त्यसको केहि बेरपछि बन्दना बस्दा र सुत्दा निक्कै पट्यार लागेर यसो खुट्टा तन्काउने मनसाय राखेर लौरो टेकी बल्ल–तल्ल मालतीको घर तर्फ लागिन् ।
त्यहाँ बाहिरैबाट आफ्नो पतिको आवाज सुनेर यसो छेल परेर उभिईन् । भित्र मालती र उनका पतिको दोहोरो संवाद चलेको रहेछ । एउटाले, ‘खोइत डाक्टरले एक महिनाको म्याद दिएको छ भन्नु भएको होइन ? जाने सुर सारै छैन त ।’ अर्काको आवाज आयो, ‘धैर्य गरन म छँदै छु नी, ऊ भएपनि मैले पूरा पूर समय तिमीलाई नै दिएको छु क्यारे, कि कसो हो काली ?’ त्यसपछि दुवैको संयुक्त हाँसो मिसिएको आवाज बाहिर आउँछ । यति सुनेपछि म त सबैका लागि बोझ भएछु भन्दै घर आएर बन्दनाले पालीमा सिउरिएको मुसा मार्ने बिष खाएर यस धर्तीबाट बिदा लिइन् ।
Kamalpokhari, Kathmandu
Phone : 01-5326366, 01-5328298
Mobile : 9841293261, 9841206411
Email : madhyanhadaily59@gmail.com
सूचना विभाग दर्ता नं. : 807/074/075
© 2024 मध्यान्ह सर्वाधिकार सुरक्षित | Managed by Bent Ray Technologies