-विष्णु ठकुरी राई ‘साई नन्दन’, खर्साङ्ग, भारत
रुँदैं जन्मेको थिएँ सायद
रुवाएर जान्छौ रे भन्छन् सबै ।
जब मैले जन्म लिएँ
त्यस दिनदेखिनै
मैले मृत्यु देख्दै आएको छु ।
मरेर सायद फेरि
जिन्दगी जिउँन पाइएला
परलोकको कुनै सुन्दर गाउँमा ।
कल्पनाको उडान भर्दै
हो म त्यही परलोकको
सुन्दर गाउँमा पुग्दैछु ।
मर्नु अघिको जिन्दगी भन्दा
मरे पछिको जिन्दगी
अति पवित्र रहेछ ।
मरेपछिको अनुभुत हुँदैछ
निःस्वार्थ र निर्विरोध
नरकवासीमा जस्तो
इर्ष्या र द्वेष नहुँदोरहेछ ।
खुशी खुशी नाच्दोरहेछ
रमाउँदो रहेछ ।
त्यसैले त मृत्यु पछिको जिन्दगी
जिउन सिक्दैछु ।
चिना–अचिनाहरु खुशी खुशी
मस्त छन् सबै
अघिका दुश्मन मित्र भएछन्
कुनै रिसराग रहेनछ
तँ गरीब र म धनीको
कुनै भेदभाव रहेनछ ।
अहो ! मृत्यु पछिको जिन्दगी
जिउन पो रमाइलो रहेछ ।
बुडा पाका, युवायुवती
आफ्नो धुनमा नाचिरहेछन् ।
म यी यस्तै दृश्यावलोकन गर्दै
मृत्यु पछिको जिन्दगी
जिउन सिक्दैछु ।
एकनासको मधुर संगीतमय ध्वनी
संगीत मन पराउने मेरा कानहरू
कति चनाखो भएका छन् ।
स्वर्गनै होला
नर्क त मैले बाँचेको ठाउँ हो
जहाँ रात दिन हल्लाखल्ला
नाराबाजी र जुलुस
ठेलमठेला, लडाईं झगडा
काटमार अनि होडबाजी
भोको नाङ्गो अभाव अनि गरिबी ।
हो यो ठाउँ स्वर्गनै हुनपर्छ
सुन्दर युवतीहरू परी झैं
मस्त नाचिरहेका
स्वस्थ सुग्घर परिवेश
म पनि खुशी खुशी रम्दैछु
मृत्यु पछिको जिन्दगी
जिउने कोशिश गर्दैछु ।
