-अरुण नदी खत्री, सामाखुशी, काठमाडौं
कपुरधाराको तरकारी बजारमा एकजना व्यापारीले खर्पनको बन्दा बेच्न राखेको थियो । बन्दा बेच्ने व्यापारीले मलाई देख्ने बित्तिकै दुईटा बन्दा झिकेर एउटा प्लाष्टिकको थैलीमा राखेर ‘बन्दा लैजाने होइन ?’ भन्यो ।
‘कति रुपैँया लिनुहुन्छ नि यी दुईटा बन्दाको ?’ मैले भने । ‘अरुलाई भए एकसय तिस रुपैँया, तपाई सधैँ मकहाँ किन्न आइरहनेलाई एक सय दश रुपैँया मात्रै’ व्यापारीले भने । ‘यी दुईटा बन्दा कति केजीको छ नि ?’ मैले सोधे । ‘तीन केजी घटीको छैन’ व्यापारीले भने ।
व्यापारीले तीन केजी घटीको छैन् भनेपछि मैंले दुईटा बन्दाको एक सय दश रुपैँया व्यापारीलाई दिएर घरतर्फ लागे । घरतर्फ लाग्दै गर्दा एउटा फलफूल बेच्ने पसलमा दुईटा बन्दा कति केजीको रहेछ भन्दै जोख्न पुगे । दुईटा बन्दा जम्मा दुई केजीको मात्र रहेछ । बन्दा बेच्ने व्यापारीले मलाई तीन केजीभन्दा घटीको छैन भनेर ढाँट्यो मैले मनमनै भने ।
अर्को दिन त्यो व्यापारीले काउली र गाजर बेच्न बसेको थियो । मलाई देख्नेबित्तिकै ‘आज काउली लैजाने होइन ?’ भन्यो । ‘तपाईसँग मैले अस्तीको दिन दुईटा बन्दा किनेर लैजादा तपाईले यी दुईटा बन्दा तीन केजी घटीको छैन् भनेर ढाँट्नु भयो । तपाईसँंग लगेको बन्दा जम्मा दुई केजी असी ग्रामको मात्र रहेछ । अबदेखि तरकारी किन्न मलाई मनै लागेन । तपाईले मलाई जस्तै अरुलाई नि त्यसरी ढाँटेर तरकारी बेच्ने गर्नु भयो भने तपाईसँग कसैले पनि तरकारी किन्दैनन् नि’, मैंले भने ।
मान्छेले भनेको सुनेको थिएँ, ‘लोभले लाभ लाभले विलाप हुन्छ’ भनेर । आज हेर्दा हेर्दै ती व्यापारीसँग नियमित ग्राहकको रुपमा रहेको म टाढिँए । सायद भोली फेरि अर्को त्यसैगरि टाढिनेछ । कुनै दिन दिमाग चेते भने उनलाई लाग्दो हो, ‘१०÷२० ढाँट व्यापारले कतिको मन दुख्यो होला ?’
घरमा आएपछि मैंले धेरै बेर घोरिएर सोंचे, सायद मेरो जवाफ व्यापारीको लागि नयाँ शिक्षा पनि भयो होला । उ प्रत्येक पटक ढाँटको व्यापारमा तर्सनेछ ।
