-लक्ष्मण पोखरेल
कसरी उसले रात बितायो
दिनहरु बितायो
कालो मडारिएको आकाशलाई छानो बनाउदै
आकाश मुन्तिर
चौपाय र फिरन्ते चरा जस्तै
कहिले यता
कहिले उता
साना ठूला आवाजहरुसँगै
ठोक्किदै दौडिएको धेरै भयो
लामो समय भयो
कहिले निलो आकाशलाई
कहिले कालो आकाशलाई छानो बनाएको
आकाशलाई हेरेर दिन र रातहरु बिताएको
उसलाई पत्तो भएन
कति जन्मिए
कतिले प्राण त्यागे
कतिले आङ्खना आमा बाउ
हजुरबाउ हजुर आमा गुमाए
छोरा छोरी जन्माए
केहि पत्तो भएन
आङ्खनी आमालाई सम्झियो बाउलाई सम्झियो
बाल्यकालमा टोलाएर हेरेको
आकाशको स्वीग्घ प्रकाशलाई
जुनताराको रातलाई सम्झियो
युद्ध र योद्धाहरुको घाउ रगत
बम र राईफलका आवाजहरु पनि
उसले सम्झियो
जवानी मै कुप्रिएर मरेकी आङ्खनी आमा र
अरु आमाहरुलाई पनि उसले सम्झियो
चुरोटको लामो धुँवा ङ्खयाक्दै
देशलाई सम्झियो
खोला नाला डाँडाकाँडा
खेतवारी सिमा साधहरु
साधमा मरेका वीर विरङगनाहरु
नालापानी कालापानी
सुस्ता टनकपुरहरु
सबैसबै सम्झियो
अग्ला डाँडामा टल्किएका
सेता हिमालका थु्रपाहरु
फुस्छ फुस्छ लडिरहेको सम्झियो
सेतो कपाल र दारी फुलेको माग्दै गरेको
जोगीलाई पनि उसले सम्झियो
खिस्छ हाँस्दै गिर्जाघर तिर लम्कियो
मस्जित मन्दिर तिर लम्कियो
पहेँला सेता वस्त्रहरुमा सजिएका नरनारीलाई देख्यो
ढुङगामा कुदिँएका चित्रहरु ढोग्यो
फुलका गुच्छाहरु टिप्यो
मरेका आङ्खना बाउ आमा सम्झियो
श्रीमती छोरा छोरी सबैसबैलाई सम्झियो
देशलाई सम्झियो
देशको सीमा र साधलाई सम्झियो
साधमा मरेकाहरुलाई सम्झियो
मन्दिरका घन्टी बज्न थाले
ऊ झस्याङ झस्कियो
दायाँबायाँ फर्किएर हेर्यो
ढुङगा र माटोका पर्खालहरु
ठिङग उभ्भिएका थिए
अनेक हाउ भाउमा कुदिएका चित्रहरु
अनौठो आकारमा उसलाई हेरिरहेका थिए
ऊ डरायो
बेस्सरी डरायो
बेतोडले चिच्चायो
ऊ र ऊ भित्रका सबै डर र
परधिनतामा बाँचेका
कायर र कायरताका भावहरु
आत्मसर्मपणको निरलज्जा रेखाहरु
फेरी सलबलाउन थाले
ऊ झन डरायो
बेतोडले दौडियो
ऊ उसका शरीर र शरीरका अंगहरु
उसको काबुमा थिएनन्
ऊ सुर गुमाएको डगिस् र
अल्कोहलिस्ट जस्तै बेसुरा थियो
बेसुरा मै दौडिरहेको थियो
अजिंगारले पनि छोडेको सिनो
बगरको बीचमा बर्षौदेखी बेबारीसे देखिन्थो
बगरको तातो हावामा रोईरहेको सिनो
दुरन्धित भएर फैलिरहेको थियो
बर्षौदेखि दुर्गन्धित भएर गनाईरहेको सिनो
उसलाई देखेर हाँस्दै थियो
ऊ सिनो माथी बजारिन पुग्यो
उसका हात र औलाहरु
सिनोमा लत्पतिन पुगे
ऊ झन डरायो
उसका पाईलाहरु लरबराउन थाले
सिनो दुर्गन्धित भएर फैलिरहेको थियो
सिनोमा लत्पत्तिएको हातहरु औंलाहरु
उसले पानीमा चोबलो
हात खुटटा मुख सबै सबै पखालो
सेतो पानीलाई ऐना बनायो
स्वाभिमान हराएको
उसको अनुहार पानीमा टल्किरहेको थियो
धेरैपछि उसले आफुलाई नियाल्यो
निकै बेर घोत्लिएर नियाल्यो
त्यहाँ स्वाभिमानको चित्र थिएन
बलिदानले भिजेको माटो र
स्वाभिमानको सुगन्ध थिएन
ऊ फेरी एक पटक झस्कियो
आङ्खनो अस्तित्व खोज्यो
स्वाभिमान खोज्यो
बलिदानले लत्पत्तिएको माटोलाई सम्झियो
अपमानित परधिनताले बाँचेका
निर्दोष अनुहारहरु सम्झियो
कयौ शताब्दीदेखी
यसरी नै मरेका पुर्खा र नवयौवनहरुलाई सम्झियो
कारगील काबुलहरु सम्झियो
फोक्ल्यान्डका टापुहरु सम्झियो र
अमर सिंह बलभद्र र भक्ति थापाहरुलाई सम्झियो
मान्छेहरुको लामो भिडले
सडक पुरै छोपिएको थियो
तँछाड मछाडमा भिड
एता उता लत्पत्तिएको देखिन्थो
थिएटरमा नाटक हेर्नेहरुको
जमात झै भिडलाई हेरेर
रमाउनेहरुको कमि थिएन त्यहाँ
सिनेमाका स्टार सुपरस्टार झै
घेरिएका थिए उनीहरु
मोबाई र क्यामाराका खिचिक खिचिक आवाजले
भीडलाई रङिगन बनाएको थियो
भीडलाई आफुसँगै टासेर फोटो र
सेल्फी खिच्नेहरुको लर्को लागेको थियो
भीडमा लत्पत्तिएका मान्छेहरुसँग
मजा लुट्नेको कमि थिएन त्यहाँ
हेलिकप्टरबाट छिनछिनमा बर्सिने
बिस्कुट र पानीको पोकाहरुले
आतिस बाजी गरे झै
रमितेहरुलाई रमिता थपिदिएको थियो
भीडबाट निस्किएका आवाजहरुले
उसलाई पछयाईरहेको थिए
ऊ आङ्खनै चित्रदेखि डरायो
पानीमा टल्किरहेको उसको चित्रले
उसलाई नियाली रहेको थियो
ऊ एकपटक फेरी झस्कियो
आत्मस्वाभिमान र स्वअस्तित्व गुमाएको
आङ्खनो अनुहार सेतो पानीबाट निकाल्यो
तिनै आवाजहरुलाई पछ्याउदै
लामो हुलमा मिस्सिने प्रण गरयो
फेरी एकपटक
उसले आङ्खनो स्वाभिमान लिलाम गर्यो र
आफुलाई तीनै आत्मस्वाभिमान
गुमाएका हुलमा आत्मसमर्पण गर्यो
(लक्ष्मण पोखरेलको प्रकाशोन्मुख कविता संग्रहबाट)
Kamalpokhari, Kathmandu
Phone : 01-5326366, 01-5328298
Mobile : 9841293261, 9841206411
Email : madhyanhadaily59@gmail.com
सूचना विभाग दर्ता नं. : 807/074/075
© 2024 मध्यान्ह सर्वाधिकार सुरक्षित | Managed by Bent Ray Technologies