-कवि मधुकर खड्का सुलिकोटे, काठमाडौं

मान्छेको जीवन बोकेर दौडिरहने
एम्बुलेन्स जस्तै भएकोछु
थाहा छैन कहाँ गएर टुङ्गिन्छ जीवन 
गामको अठ्यारा छिचोलेर 
शहर हान्निएको छ एम्बुलेन्स   
म पनि त्यसै गरि शहर हान्निएको छु 
उसले दिनहु देखिरहेको छ 
छटपटाउदै गरेका मान्छेका जीजीबिषाहरु
म पनि त्यसै गरि बाँचिरहेको छु ।

उसले प्रत्येक दिन देखिरहेको छ निराश आफन्तहरू 
उनिहरुका बिदीर्ण अनुहार 
कलेटी परेका ओठ 
थोरै मात्रै आशा
उस्तै त छ्न मेरा आफन्तहरू पनि 

फरक यत्ति छ 
उ खतराको साइइरन बजाएर दौडिएको छ हतार हतार 
म खतराकै जीवन बोकेर हिँडिरहेको छु सुस्त सुस्त 

उसले समय नापेको छ 
मैले जीवनको गति 
आखिर टुङ्गिनु छ एक दिन 
जसै उ 
तर थाहा छैन कहाँ गएर टिङ्गिन्छ जीवन ।