– खगेन्द्र पौडेल

पोखराको फेवातालको छेउमा घाम अस्ताउने बेलाको सुनौलो आभा झल्किरहेको थियो । तर, त्यो सौन्दर्य हेर्ने मन कमलाको कहाँ थियो र ? आँखा रसाएका थिए, मन भित्रभित्रै चस्स दुखिरहेको थियो ।

कमला र अर्जुनको प्रेमकथा स्कुलदेखि सुरु भएको थियो । कक्षा ८ मा पढ्दा पहिलो पटक अर्जुनले उनलाई एउटा नीलो कलम उपहार दिएको थियो । त्यो सानो उपहारले कमलाको मनमा अमिट छाप छाडेको थियो । दुवैको घर सँगै थियो । स्कुल जाने बाटो एकै थियो । बोलचाल कमै हुन्थ्यो तर आँखाका इशाराले मनका भावहरू बताइसक्थे ।

समयसँगै उनीहरूको प्रेमले गाढा रूप लियो । विद्यालय सकिएपछि अर्जुनले पोखरामै जागिर खायो । कमलाको परिवारले धेरै नचाहे पनि अर्जुनको इमान्दार स्वभाव र सादा जीवन देखेर विवाहका लागि स्वीकृति दियो । अर्जुन कमलाका लागि मात्र होइन, सिंगो घरको आधार बनेको थियो । सानो घर तर मायाले भरिएको थियो ।

विवाहको २ वर्षपछि त उनीहरूको जीवनमा सन्तान पनि प्राप्ति भयो । झनै खुसीले घरमा उज्यालो छाएको थियो । अर्जुन सधैं भन्थ्यो, ‘कमला, हाम्री छोरीलाई डाक्टर बनाउनुपर्छ नि है !’ कमला मुस्कुराउँदै भन्थी, ‘छोरी जे बन्न चाहन्छे, त्यो बन्न दिनुपर्छ ।’

तर, भाग्यलाई सायद उनीहरूको खुसी सह्य भएन ।

एक दिन अर्जुन अफिसबाट फर्किने क्रममा दुर्घटनामा परेर बित्यो । त्यो खबरले कमलाको सारा संसार भताभुंग भयो । अस्पतालको चिसो कोठामा अर्जुनको निश्चल शरीर देख्दा कमलाका पाइला लरबराए । उनी बेहोस भइन् ।

‘अब म के गरूँ अर्जुन ?’

शव यात्राको दिन फेवातालको छेउबाट अर्जुनको शव बगाइँदा कमलाले पहिलो प्रेम सम्झिइन् । स्कुलको त्यो नीलो कलम, पहिलो स्पर्श, पहिलो भेट..., सबै तस्बिरहरू आँखामा घुमिरहे ।

समयले घाउलाई निको बनाउँछ भन्छन् तर अर्जुनबिनाको जीवन कमलाका लागि उजाड मरुभूमि बन्यो । छोरीको भ(िवष्यको चिन्ताले उनलाई बाँच्न मजबुर बनायो । बिहान बेलुकी कपडा सिलाउने काम गरेर उनले छोरीलाई पढाउँदै आइन् । समाजले सधैं प्रश्न ग¥यो, ‘एक्ली महिला कति दिन टिक्लिन् ?’ तर, कमलाले कसैको कुरा सुनेनन् ।

फेवातालको छेउमा बसीबसी उनी अर्जुनसँग मनका कुरा गर्थिन् । ‘तिमीले भनेजस्तै छोरी अहिले कक्षा १० मा छ नि अर्जुन ! डाक्टर बन्ने सपना देख्छे ।’

साँझ पर्दा फेवातालको पानीमा अस्ताउँदै गरेको सूर्यको प्रतिबिम्ब झल्किन्थ्यो । कमलाले टोलाएर त्यो प्रतिबिम्बमा अर्जुनको मुस्कान देख्थिन् । आँसु पुछ्दै घर फर्किन्थिन् । जीवनभर वियोगको पीडा बोकेर पनि छोरीलाई अर्जुनको सपना पूरा गराउने अठोटले कमलालाई बाँच्ने हिम्मत दिएको थियो ।

वियोग त जीवनको अनिवार्य सत्य हो तर प्रेम कहिल्यै मर्दैन ।

पोखराको फेवातालको किनारमा बसिरहँदा कमलाले सधैं अर्जुनको अनुहार सम्झिन्थिन् । शीतल बतासले कपालको गुच्छो उडाउँदा उनलाई लाग्थ्यो– अर्जुनले नै प्रेमले चलाएको हात हो ।

दुर्घटनापछि कमलाको जीवन साँच्चै कठोर भयो । समाजको नजरमा उनी एक्ली महिला थिइन्, कमजोर थिइन् तर कमलाले आफ्नो कमजोरीलाई कहिल्यै देखाइनन् । छोरी सानै थिई । बाबाको अभाव के हो भन्ने नबुझ्ने उमेर । कमलाले अर्जुनको अभाव छोरीलाई कहिल्यै महसुस हुन दिइनन् ।

घरको कुनामा राखिएको अर्जुनको पुरानो झोलाले उनलाई सधैं बोलाएझैं लाग्थ्यो । झोलाभित्र अझै अर्जुनले ल्याएको नीलो कलम थियो । त्यही कलमले अर्जुनले कमलालाई पहिलो प्रेमपत्र लेखेको थियो ।

रातभर आँसु झारेर बिहान हाँसेर उठ्ने उनको बानी बनिसकेको थियो । बिहान छोरीलाई स्कुल पठाउँथिन्, त्यसपछि छिमेकीको घरमा लुगा सिलाउने काम गर्थिन् । कहिले सिउरा सिउँथिन्, कहिले पुराना कपडाहरूलाई नयाँ बनाउँथिन् । दिनभरको थकानले बेलुका ओछ्ययानमा पल्टनेबित्तिकै आँसु आफैं झर्थे ।

‘अर्जुन ! तिमी भएको भए हाम्रो जीवन कस्तो हुन्थ्यो होला ?’

समय बित्दै गयो । छोरीले कक्षा १२ पास गरिन् । अर्जुनको सपना बिस्तारै साकार हुँदै थियो । छोरीले पोखराकै मेडिकल कलेजमा छात्रवृत्तिमा नाम निकाल्दा कमलाले धेरै समयपछि खुलेर रुँदै अर्जुनको फोटो अघिल्तिर धुप बालेकी थिइन् ।

‘तिमीले भनेजस्तै अर्जुन ! हाम्री छोरीले तिमीलाई गर्व गर्ने बनाउँछे ।’

छोरीले कमलालाई अँगालो हालेर भनेकी थिई, ‘आमा, बाबा हुनुहुन्न भनेको त दुःख लाग्छ तर तिमी मेरी बाबा पनि हौ ।’

त्यस दिन कमलाको आँखाबाट झरेका आँसु वियोगका थिएनन्, गर्वका थिए ।

पोखराको त्यो सुनौलो साँझमा कमला फेरि फेवातालको छेउमा बसेकी थिइन् । बतासले कपाल सुमसुम्याइरहेको थियो । तालको पानीमा अस्ताउँदो घामसँगै अर्जुनको मुस्कान झल्किरहेको थियो ।

जीवनभर वियोगले पोलिरहे पनि अर्जुनको प्रेमले कमलालाई बाँच्ने साहस दिएको थियो ।

‘प्रेम कहिल्यै मर्दैन । अर्जुन ! तिम्रो सपना पूरा भएको छ ।’

कमलाले फेवातालतिर हेर्दै भन्छिन्, ‘मलाई थाहा छ, तिमी यहीँ कतै छौ ।’

साँझको सुनौलो आभामा अर्जुनको मुस्कान फेवातालको पानीमा झल्किइरहेको थियो ।