– रुक्मिणी शर्मा, उदालगुडी, असम
पुर्णप्रसादले शहर गएका बेला एकजोडी सुँगा लिएर आए । उनले सोचेका थिए, ‘सुगा बोल्न थाल्छन् अनि छोरी यिनीहरूसँग खेलेर भुल्छिन् ।’ तर, उनलाई के थाहा, छोरीको मनले के माग्दै छ ? कहाँ उड्दै छ ? आफुले सोचे जस्तो सबै केको हुन्थियो र ..। ‘उ’ आजभोलि आडम्बर, विलासितापुर्ण जीवनमा होमिएका छन् । मुन्नीलाई पनि आफु जस्तै बनाउन खोज्दछन् । तर मुन्नीको मन बाबुको आडम्बर तिर ढल्किदै न । मुन्नीको मन मुटु त टुल्कि, लक्ष्मी, ऋषि भगे तिर ढल्किएको छ किनभने उ स्वतन्त्र भावले उडन् खोज्दछिन् । बाबुलाई फेरि छरछिमेकमा भएका तेस्ता दरिद्रताले त्यान्द्रो भाका, मैलेधैले नानीबाबुहरुसँग खेलेको मन पर्दैन । तर मुन्नीको चैँ साथीहरूसँग खेल्न नपाएर मन खिन्न हुँदै गाको छ । साथीहरूले खेलेको देख्दा उनका आँखादेखि आँसुका बलिन्द्र धारा बग्छन् । कहिलेकाँही त बाबु आमाका आँखा छलेर “जे होला देखा जाला” भन्ठानेर ढोका सरक्क खोलेर खेल्न जान्छिन् । त्योदिन चैँ उनको लागि कुनै एउटा ठूलो युद्ध जितेर आएपछि राज्यमा राज्याभिषेकको लागि उत्सव मनाएको दिन जस्तो लाग्दथ्यो । मन प्रफुल्लित हुन्थ्यो । फेरि कुनै दिन चै निस्किने जमर्को गर्दागर्दै मौका मिल्दैनथ्यो र सुर्यदेवको विश्राम लिने बेला हुन्थ्यो । त्यतिबेला बिचरी मुन्नी सुगासँग बसेर मनको गुनासो पोख्दै भन्थिन्, ‘हेर...तिमीहरुको र मेरो दसा एउटै भाको छ । हामी तिनैजना पिञ्जरामा बाँधिएका पराधीन प्राणी हौँ । पर्ख पर्ख तिमीहरुले चिन्ता गर्नुपर्दैन । म यहाँबाट तिमीहरुलाई छिट्टै नै मुक्त गराउँनेछु ।” सुगा दुईवटा अलि अलि बोल्न थालेका छन् । उनीहरू मुन्नी–मुन्नी, हुन्छ–हुन्छ भन्दै रमाउछन् ।
आइतबारको दिन थियो । मुन्नीको पनि पाठशाला छुट्टी भाको हुनाले घरमै थिइन । दैव संयोग त्यो दिन बाबु–आमा दुवै व्यवसायको निम्ति शहर जानुपर्ने भयो । बाबु आमा गए पछि मुन्नी पिञ्जराको छेउमा गएर मिठु मिठु भनेर बोलाउँछिन् । उनीहरू मुन्नीको छेउमा आएर केही भनौँला जस्तो गर्छन् । मुन्नी आफ्नो हातले चारो पानी खुवाछिन् अनि सुमसुम्याउदै भन्छिन्, ‘तिमीहरु आजदेखि आजाद पन्छी हुनेछौँ । लौत् जाओ मुक्त मनले दिग दिगन्तÞर्को परिभ्रमण गरेर साथी सँगी सित स्वतन्त्र भएर खेल भन्दै ढोका खोलि दिन्छन् । जब सुगा पखेटा फरफराउँदै खुशी खुशीले वनतिर लागे । उनि एकहोरो आँखा झिमिक्क नपारि उतैतिर हेरि रहेकी हुन्छिन् ।
त्यतिकैमा बाबु–आमा शहरबाट आईपुग्छन् । छोरी एकोहोरिएर बसेको देखेर उनीहरू आत्तिदै के भयो भनेर छोरीलाई सोध्छन् । छोरी खाली पिञ्जरा देखाउँदै “म पनि एक दिन मेरो पिञ्जराको ढोका खोलेर लक्ष्मी, टुल्किहरुसँग कसैले चालै नपाई खेल्न जान्छु”, भन्छिन् । बाबु–आमा छोरी तिर ट्वाल्ल परेर हेरिरहन्छन् । छोरी कुद्दै घरभित्र पस्छिन् । भोलिपल्ट चैते दशैंको महानवमी थियो । उनीहरूले त्यहीँ बसिबसी सिद्धान्त लिए भोलि राम्रो दिन हो लक्ष्मी, टुल्कÞी उनीहरुका अरु साथीलाईपनि निम्त्याउने, नयाँ कपडा ल्याई दिने, अनि मीठो मिठो खानेकुरा खुवाएर मुन्नीसहित शहर डुलाउन लिएर जाने ।
Kamalpokhari, Kathmandu
Phone : 01-5326366, 01-5328298
Mobile : 9841293261, 9841206411
Email : madhyanhadaily59@gmail.com
सूचना विभाग दर्ता नं. : 807/074/075
© 2024 मध्यान्ह सर्वाधिकार सुरक्षित | Managed by Bent Ray Technologies