–प्रकाशचन्द्र खतिवडा

बंकर भत्काएर 
लास गणना गरिँदै छ 
गाजा नब्युँझँदै । 

गाजामा पानी बग्दैन
रगत बग्छ 
रगतले मुछिएको घाइते हमास युवा
आत्म समर्पण नगरी 
मोर्चाको अग्रभागमा तैनाथ छ 
उ लड्नेछ
गाजा रक्षार्थ
अन्तिम सास रहुन्जेल
इजरायलको ज्यादती विरुद्ध ।

गाजाको आकाश
धुवाँले ढाकिएको छ 
उड्न छोडिसके चराहरू
उड्छन् ड्रोनहरू 
मृत्युका साइरन बजाउँदै
यत्र तत्र छरिएका लासहरू बटुल्ने
मलामी छैनन्
शवयात्रा निकाल्ने कोही नभएपछि 
चिहानसम्म पु¥याइदैनन् लासहरू ।

भत्किएका छन् भवनहरू
ध्वस्त छन् मिनारहरू
भग्नावशेष रगतले पोतिएको छ 
त्यतै कतै 
एक वृद्ध आमा
रोइरहेकी छन्
भग्नावशेषले किचिएर
उद्धार टोली त्यहाँ पुगेकै छैन
भोक र तिर्खाले मर्ने छिन् आमा ।

तोता मैनाको कथा 
कसैले भन्दैन त्यहाँ
आमाहरू लोरी गाउँदैनन्
शिशुहरू बम माथि सुताइएका छन् 
शिशुहरूको चिच्याहट सुनेर
आमाहरू तर्सिरहेछन्
बम पड्कन्छ
शिशुहरू क्षत विक्षत हुन्छन् 
शिशुहरूको शरीर
धुलो र धुवाँले पुर्छ 
आमाहरू धुवाँ र धुलो पन्छाई
आफ्ना शिशुको 
पहिचान खोज्न तल्लीन छन्
ठिक त्यही बेला 
ड्रोन आक्रमण हुन्छ 
आमाहरू समेत मारिन्छन् ।

शरणार्थी शिविरमा 
एक वृद्ध बा
ह्वील चेयरमा बसेर 
युद्धमा गएका छोरा छोरीको 
जीवन रक्षार्थ प्रार्थना गर्दै
नाति नातिनीलाई भनि रहेछन् 
देशको माया गर्न सिक
युद्ध सकिन्छ जब 
रोप्नु पर्छ बिरुवा 
र फलाउनु पर्छ अन्न ।

आकाश शून्य छ 
शून्यतालाई चिर्दै
प्यालेस्टाइन अर्चना गर्दै छ
बाँच्ने हुटहुटी लिएर
नजिकै भग्नावशेषमा
पुरुष आवाज साउती मारिरहेछ 
सायद मृत्युलाई जितेर 
उद्धारको प्रतीक्षामा छ ।

जीवनको त्यान्द्रोमा 
उ अल्झिएको होला
उसमा जीवनको आशा पलाएको हुन सक्छ 
उ सम्झन चाहँदैन
मृत्युमय रात
उ देख्न चाहन्छ 
सुनौलो बिहानी
जहाँ रक्तिम सूर्य उदाएको हुन्छ ।

म गाजाको कविता लेख्न बसेको छु 
म निहत्था मान्छे 
मात्र कलम छ मेरो साथी
कलम कविता लेख्न मान्दैन
कलम रुन्छ 
म रुन्छु
गाजा र मानवता
रोइरहेको छ पीडाले
पीडाकै कविता लेखूँ भन्छु
मेरो कलम विद्रोह गर्दै
मसी हैन
रगत छाद्छ 
गाजामा नरसंहार भए पछि ।